«سهم رهبری، دولت و مردم در موفقیت ها و شکست ها» – قسمت پنجم و پایانی

برای خواندن قسمت های قبل اینجا کلیک کنید

بخش پنجم و پایانی

🔴هشدار نسبت به پیروی از تاکتیک ابلیس

💥شیطان وقتی از فرمان خداوند سرپیچی کرد و از درگاه ربوبی رانده شد، به جای عذر خواهی و جبران خطا ، این اشتباه خود را به گردن خدا می اندازد و می گوید: حال که تو مرا گمراه ساختی! ( یعنی تو با دستورت برای سجده به انسان، باعث شدید که من به خطا بیافتم ) و از درگاهت رانده شدم پس در مقابل آن، چنین و چنان می کنم .

این شیوه یکی از #تاکتیکهایابلیس است که نه تنها گمراهی و خطای خویش را به گردن هدایتگر دلسوز می اندازد بلکه طلبکارانه ، شرط و شروط هم می گذارد.
چنان که خطاب به خداوند می گوید: (فبما اغویتنی لاقعدن لهم صراطک المستقیم )( اعراف-۱۶ )
( چون تومرا گمراه کردی!! ،من نیز بندگانت را از راه راست گمراه می گردانم )

#خوارج نیز از این #تاکتیکابلیس پیروی کردند و به جای اعتراف به اشتباه خود در تبدیل یک جنگ پیروز، به شکست و تحمیل حکمیت و ابوموسی اشعری بر امام علی (ع)، همه تقصیر ها را به گردن #امامو_رهبر خویش انداختند .

⛔نکند تاریخ تکرار شود و مردم ما به جای عذر خواهی به در گاه خداوند و عبرت گرفتن از انتخاب اشتباه خویش و عدم توجه به راهنمایی های ایشان ، مشکلات فعلی و گرانی ها را به گردن رهبری نظام بیندازند.

واقعا ً وقتی تذکرات رهبری از طرف دولت و بخش زیادی از مردم نادیده گرفته می شود! رهبر چکار باید بکند ؟
نکند ما به جای اینکه مرحمی بر غصه های رهبر عزیز و دلسوزمان باشیم، با سخنان و رفتار ناسنجیده خود، دل مبارکشان را به درد بیاوریم . چنان که بزرگ مرد تاریخ انسانیت ، امام علی (ع) در خطبه ۲۷ با دلی پرخون از عوام و خواص شکوه کردند و فرموند: ؟ :

✅« اى شِبه مردان نامرد(یَا أَشْبَاهَ الرِّجَالِ وَ لَا رِجَالَ )، که آرزوهای کودکانه دارید و مثل نوعروسان در حجله می اندیشید، کاش نه شما را دیده بودم و نه مى شناختمتان. این آشنایى براى من، به خدا سوگند، جز پشیمانى و اندوه هیچ ثمره اى نداشت.
مرگ بر شما باد(قَاتَلَکُمُ اللَّهُ)، که دلم را مالامال خون گردانیدید و سینه ام را از خشم آکنده ساختید و جام زندگیم را از شرنگ غم لبریز کردید و با نافرمانی هاى خود اندیشه ام را تباه ساختید. تا آنجا که قریش گفتند: پسر ابو طالب مردى دلیر است ولى از آیین لشکرکشى و فنون نبرد آگاه نیست. خدا پدرشان را بیامرزد. آیا در میان رزم آوران، رزم دیده تر از من یا کسى را که پیش از من قدم به میدان جنگ نهاده باشد را مى شناسند؟ وقتى که من به آوردگاه مى رفتم، هنوز به بیست سالگى نرسیده بودم و حال آنکه، اکنون از شصت سالگى گذشته ام. آرى، برای کسى که از او فرمان نمى برند چه رأى و اندیشه اى تواند بود! (وَ لَکِنْ لَا رَأْیَ لِمَنْ لَا یُطَاع)»

پسندیدم(۰)نمی پسندم(۰)